Rammulotsi
Blijf op de hoogte en volg Nine
22 Februari 2016 | Zuid-Afrika, Viljoenskroon
Maandag 22 februari
Ik ben vandaag om 06.30 uur al wakker geworden. Ik had niet lekker geslapen, viel niet in slaap en werd ontzettend vroeg weer wakker. Uiteindelijk ben ik opgestaan en heb ik ontbeten. We zijn opgehaald door Chris en zijn toen naar de Rammulotsie gereden. Dit is de krottenwijk hier in de buurt. We zijn bij het taxi busje ingestapt toen we die onderweg tegen kwamen. Het taxi busje is vervolgens gestopt op verschillende plekken om de kinderen op te halen. Het taxi busje zat erg vol en sommige kinderen moesten staan. Het was een 13 persoons busje, waar 20 kinderen, 1 chauffeur, 3 caremothers en wij als 7 studenten in zaten. Zo kun je je wel voorstellen dat dit erg proppen was! Ik vond dat de moeders die op de plekken stonden waar de kinderen werden opgehaald erg liefdevol waren naar de kinderen en dit vond ik fijn en leuk om te zien. Rond 08.30 uur kwamen we aan bij de Hospice en hebben we weer een lekker dagje stage gehad. Het leek mij een goed idee om met de kinderen buiten te gaan spelen, dus heb ik dit voorgesteld bij een van de caremothers. De caremother vond het een erg leuk idee en stemde meteen in. We zijn met zijn allen naar buiten gegaan en voor de kinderen was dit natuurlijk ontzettend leuk! Een meisje had buiten geplast, wat natuurlijk niet de bedoeling was. Wij zagen dit gebeuren, dus hebben wij het opgeruimd en heeft de caremother het goed met desinfectie middel schoongemaakt. Het meisje was er erg van geschrokken en dit merkte wij nog enige tijd aan haar. Ze was erg stil, dus probeerden wij haar weer op te vrolijken. In de middag hebben we weer bij de B&B gegeten, dit keer waren het wraps met sla en kip. Daarna zijn we weer teruggegaan naar stage en hebben we nog een leuke middag gehad. De middag vloog echt voorbij! Na stage zijn we met Chris naar de Rammulotsi gereden om wat cadeautjes af te geven aan verschillende kinderen. Dit waren cadeautjes die enkele van ons hadden meegekregen van studenten van afgelopen jaar. Als eerste gingen we naar Kananelo, zij woonde in een golfplaten huisje wat van binnen erg klein en donker was. Ze was daar samen met haar moeder en zus toen wij binnenkwamen. Ze was erg verlegen om ons te zien, maar was zo te zien erg blij met het fotoboekje dat ze gekregen had. Haar moeder reageerde ook positief. Vervolgens zijn we naar Mc Donald gegaan. We kwamen aangereden en hij stond al te springen voor zijn huis. Hij was ontzettend blij om ons te zien, ook al kende wij hem niet zo goed als de andere kindjes. Mc Donald zit namelijk op de 3 plus groep bij de Hospice en hier zijn wij nog niet zoveel geweest. Hij kwam aanrennen, kreeg het fotoalbum en was helemaal enthousiast. Dit vond ik echt super mooi om te zien! Ook dit kindje woonde in een golfplatenhuisje en was thuis samen met zijn vader moeder en zusje. Toen we wegreden zei Chris dat Karabo hier ook in de buurt woonde. Karabo is een kindje die wij op stage erg veel zien! Het is een heel lief meisje met een handicap. We zijn bij haar langs gegaan en toen wij in de auto kwamen aangereden rende ze naar ons toe. Ik heb haar nog nooit zo hard zien rennen, maar wat vond ik dat mooi om te zien. Ze lachte gierde en brulde en was ontzettend blij. Haar moeder zat buiten het huisje op een kruk en aan haar zag je ook dat ze genoot van het moment. Karabo wees telkens naar de auto, maar wij wisten niet of dit nou aan Chris lag die nog in de auto zat of aan de auto zelf. Later kwamen we erachter dat Karabo echt de auto bedoelde, wat vond ze die mooi! Na een tijdje zijn wij weer weggegaan en begon Karabo te huilen. Haar moeder heeft haar opgetild en begon haar te knuffelen. Het was erg sneu om haar te verlaten, maar gelukkig zien we haar binnenkort weer op de hospice. Ook dit gezin woonde in een golfplatenhuisje. Vervolgens zijn we door gereden naar Meinosi, maar helaas was zij niet thuis. Toen zijn we naar het laatste kindje gegaan, namelijk Boitumelo. Zij woonde in een stenenhuisje, afgezet met prikkeldraad. Het meisje kent ons niet goed en dat kon je wel merken. Ze was erg verlegen en er werd niet veel gezegd. Ze had een tasje vol met kleren gekregen wat ze erg mooi vond. Ze zat buiten samen met haar moeder en twee zusjes toen wij het cadeautje aan haar gaven. Nadat wij al deze cadeautjes hebben afgegeven en hebben genoten van het enthousiasme van de kinderen zijn wij bij de sportschool afgezet en hebben we zo’n 30 minuten gesport. Op een gegeven moment hadden wij dit sporten wel weer gehad, want in die hitte is dat echt niet te doen. Vooral met het idee van het zwembad in je achterhoofd wordt het er niet beter op. We zijn teruggegaan naar de B&B en hebben toen nog even lekker gezwommen. Helaas stond het zwembad al in de schaduw en waren we net te laat om nog wat zon mee te pikken. Vervolgens zijn we om 19.00 uur gaan eten. Ik heb een mais kolf en aardappels gegeten en ben daarna naar de kamer gegaan en ben gaan slapen.
Ik ben vandaag om 06.30 uur al wakker geworden. Ik had niet lekker geslapen, viel niet in slaap en werd ontzettend vroeg weer wakker. Uiteindelijk ben ik opgestaan en heb ik ontbeten. We zijn opgehaald door Chris en zijn toen naar de Rammulotsie gereden. Dit is de krottenwijk hier in de buurt. We zijn bij het taxi busje ingestapt toen we die onderweg tegen kwamen. Het taxi busje is vervolgens gestopt op verschillende plekken om de kinderen op te halen. Het taxi busje zat erg vol en sommige kinderen moesten staan. Het was een 13 persoons busje, waar 20 kinderen, 1 chauffeur, 3 caremothers en wij als 7 studenten in zaten. Zo kun je je wel voorstellen dat dit erg proppen was! Ik vond dat de moeders die op de plekken stonden waar de kinderen werden opgehaald erg liefdevol waren naar de kinderen en dit vond ik fijn en leuk om te zien. Rond 08.30 uur kwamen we aan bij de Hospice en hebben we weer een lekker dagje stage gehad. Het leek mij een goed idee om met de kinderen buiten te gaan spelen, dus heb ik dit voorgesteld bij een van de caremothers. De caremother vond het een erg leuk idee en stemde meteen in. We zijn met zijn allen naar buiten gegaan en voor de kinderen was dit natuurlijk ontzettend leuk! Een meisje had buiten geplast, wat natuurlijk niet de bedoeling was. Wij zagen dit gebeuren, dus hebben wij het opgeruimd en heeft de caremother het goed met desinfectie middel schoongemaakt. Het meisje was er erg van geschrokken en dit merkte wij nog enige tijd aan haar. Ze was erg stil, dus probeerden wij haar weer op te vrolijken. In de middag hebben we weer bij de B&B gegeten, dit keer waren het wraps met sla en kip. Daarna zijn we weer teruggegaan naar stage en hebben we nog een leuke middag gehad. De middag vloog echt voorbij! Na stage zijn we met Chris naar de Rammulotsi gereden om wat cadeautjes af te geven aan verschillende kinderen. Dit waren cadeautjes die enkele van ons hadden meegekregen van studenten van afgelopen jaar. Als eerste gingen we naar Kananelo, zij woonde in een golfplaten huisje wat van binnen erg klein en donker was. Ze was daar samen met haar moeder en zus toen wij binnenkwamen. Ze was erg verlegen om ons te zien, maar was zo te zien erg blij met het fotoboekje dat ze gekregen had. Haar moeder reageerde ook positief. Vervolgens zijn we naar Mc Donald gegaan. We kwamen aangereden en hij stond al te springen voor zijn huis. Hij was ontzettend blij om ons te zien, ook al kende wij hem niet zo goed als de andere kindjes. Mc Donald zit namelijk op de 3 plus groep bij de Hospice en hier zijn wij nog niet zoveel geweest. Hij kwam aanrennen, kreeg het fotoalbum en was helemaal enthousiast. Dit vond ik echt super mooi om te zien! Ook dit kindje woonde in een golfplatenhuisje en was thuis samen met zijn vader moeder en zusje. Toen we wegreden zei Chris dat Karabo hier ook in de buurt woonde. Karabo is een kindje die wij op stage erg veel zien! Het is een heel lief meisje met een handicap. We zijn bij haar langs gegaan en toen wij in de auto kwamen aangereden rende ze naar ons toe. Ik heb haar nog nooit zo hard zien rennen, maar wat vond ik dat mooi om te zien. Ze lachte gierde en brulde en was ontzettend blij. Haar moeder zat buiten het huisje op een kruk en aan haar zag je ook dat ze genoot van het moment. Karabo wees telkens naar de auto, maar wij wisten niet of dit nou aan Chris lag die nog in de auto zat of aan de auto zelf. Later kwamen we erachter dat Karabo echt de auto bedoelde, wat vond ze die mooi! Na een tijdje zijn wij weer weggegaan en begon Karabo te huilen. Haar moeder heeft haar opgetild en begon haar te knuffelen. Het was erg sneu om haar te verlaten, maar gelukkig zien we haar binnenkort weer op de hospice. Ook dit gezin woonde in een golfplatenhuisje. Vervolgens zijn we door gereden naar Meinosi, maar helaas was zij niet thuis. Toen zijn we naar het laatste kindje gegaan, namelijk Boitumelo. Zij woonde in een stenenhuisje, afgezet met prikkeldraad. Het meisje kent ons niet goed en dat kon je wel merken. Ze was erg verlegen en er werd niet veel gezegd. Ze had een tasje vol met kleren gekregen wat ze erg mooi vond. Ze zat buiten samen met haar moeder en twee zusjes toen wij het cadeautje aan haar gaven. Nadat wij al deze cadeautjes hebben afgegeven en hebben genoten van het enthousiasme van de kinderen zijn wij bij de sportschool afgezet en hebben we zo’n 30 minuten gesport. Op een gegeven moment hadden wij dit sporten wel weer gehad, want in die hitte is dat echt niet te doen. Vooral met het idee van het zwembad in je achterhoofd wordt het er niet beter op. We zijn teruggegaan naar de B&B en hebben toen nog even lekker gezwommen. Helaas stond het zwembad al in de schaduw en waren we net te laat om nog wat zon mee te pikken. Vervolgens zijn we om 19.00 uur gaan eten. Ik heb een mais kolf en aardappels gegeten en ben daarna naar de kamer gegaan en ben gaan slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
