Algemene info

Overlijden

Wij merken op stage dat er regelmatig kinderen komen met kale hoofden. Dit gebeurd ook vaak bij meisjes, wat wij ons niet echt kunnen voorstellen. Zodra een kindje een kaal hoofd heeft, kan dit betekenen dat het kindje luizen had of dat er iemand is overleden uit de familie. Zodra een familielid is overleden gaat de hele familie namelijk kaal. De nacht nadat een iemand overleden is, is iedereen bij het lijk. De hele nacht wordt er gehuild. Na deze nacht wordt het lijk naar een mortuarium gebracht en dan beginnen ze met regelen van de begrafenis en het feest. Na de begrafenis wordt er een feest gehouden waar iedereen bij welkom is. Door de hele familie wordt er geld bij elkaar gelegd en wordt er veel eten gemaakt. Ook wordt er een koe geslacht. Doordat iedereen welkom is op zo’n feest, gaan veel mensen elke zaterdag naar zo’n feest toe. De reden is dan niet dat ze de overledene kenden, maar ze komen dan voor al het gratis eten en drinken dat ze dan krijgen. Op zo’n feest wordt er ook zelf bier gebrouwd, waar heel veel alcohol in zit. De begrafenis wordt altijd op een zaterdag gehouden, tenzij de overledene een kind is. Hier in Zuid-Afrika doen ze niet aan cremeren. Iedereen wordt hier begraven. Tijdens de begrafenis huilt niemand meer, hooguit een paar mensen bijvoorbeeld de moeder of de vrouw. De meeste mensen verheugen zich vooral op het feest. Na de begrafenis wordt de grafsteen gelijk op het graf gezet en wordt deze ingewikkeld met doeken. Zes maanden later worden de doeken van de grafsteen afgehaald en ziet iedereen pas wie daar begraven ligt. Er wordt dan weer een feest gehouden. Doordat de doeken van de grafsteen worden gehaald, zit de rouwtijd erop en wordt er niet meer gehuild.

De care mothers op stage

Ik vind dat de caremothers bij ons op de hospice best wel achterbaks zijn. Aangezien het varken op het krijtbord was getekend (zie andere blog). Verder doen ze heel aardig tegen ons, maar je hoort negatieve verhalen over hen en Lynette verteld veel dingen waardoor wij hun toch niet moeten vertrouwen. Je vertrouwt de mensen, maar dit moet je niet snel doen bij hen. Dit is wel erg vervelend, want ze doen zo lief, maar achter onze rug om zijn ze niet zo lief over ons. Het communiceren met de caremothers gaat moeizaam. Wel kun je communiceren in het Engels met ze, maar zij praten de hele dag onderling in hun eigen taal waar wij niks van kunnen maken. Je weet niet wat ze tegen elkaar zeggen, maar je merkt regelmatig dat het over ons gaat. Ik vind dat de kinderen vaak niet goed worden behandeld. De kinderen worden regelmatig aan de armen meegetrokken, wat ik echt niet vind kunnen. In Nederland kan dit natuurlijk nooit gebeuren, maar ook bij het huisbezoek merkten we dat zelfs de moeder van een kindje het bij het kind deed. Hier wordt dat gewoon als ‘normaler’ gezien. Verder mogen de kinderen niet huilen van de caremothers. Je merkt vaak dat de kinderen moeten huilen zodra ze in bad moeten, maar dat mag niet en wordt er gezegd dat ze een lach moeten opzetten. Dit vind ik echt belachelijk, want zo leert een kind nooit met emoties omgaan. Zo heeft Ivodia, een van de caremothers gezegd dat de kinderen niet mogen huilen op de hospice, omdat Chris (de manager van de hospice) dan boos zou worden op de caremothers. Hierbij is het ook weer de vraag, is het waar wat de caremothers zeggen en mogen de kinderen echt niet huilen van Chris. Wij en Lynette geloven hier dus echt niks van, want Chris is altijd harstikke leuk met de kinderen. Alsof de kinderen van hem niet mogen huilen. Jeetje, de caremothers moeten altijd een sensatie zoeken, dat hebben we nu wel gemerkt. Ook in het gesprek met Chris hebben we het gehad over huilende kinderen, omdat wij het verhaal van de caremothers wel heel vreemd vonden. We hebben niks gezegd over wat wij gehoord hebben van de caremothers, maar nu keek Chris ons al aan van huh waar slaat dat op. Moet je nagaan.. Heel achterbaks, je weet het nooit heel zeker. Maar onze mening is dat de caremothers het zelf niet kunnen hendelen zodra een kind huilt en dat ze dat dan lopen te verzinnen. Zo hadden we een meisje die erg verdrietig was en dit aan ons uitte. Ze lag bij een van ons, en huilde. Ze werd getroost. Zodra een caremother aankwam gelopen veegde ze haar tranen weg en ging ze rechtop zitten alsof er niks aan de hand was. Zodra de caremothers weer weg waren, ging ze weer liggen en begonnen de tranen weer te komen. Echt bizar om dit real life mee te maken..