Huisbezoeken

Dinsdag 8 maart

Vandaag was een zeer bijzondere dag. We zijn naar stage gegaan en door de verhalen die we gisteren met Lynette besproken hadden, zijn we allemaal anders gaan kijken naar de caremothers. Dit komt omdat het vertrouwen minder is geworden, nadat wij meer informatie over hen te weten zijn gekomen. Lynette is namelijk betrokken bij de stichting dus zij weet ons veel te vertellen hierover. We hebben in de middag een gesprek gehad met Chris en hebben onze verhalen kwijt gekund. Dit willen zij ook graag weten, zodat ze er eventueel wat mee kunnen doen. Na stage zijn we naar de Rammulotsi gereden samen met Chris. We hebben allemaal een kindje mogen aangeven waar we graag op huisbezoek wilden. Uiteindelijk hadden we 9 huizen bezocht, twee extra dus! Ik koos voor Sannah, het meisje die ik graag financieel wil gaan adopteren. Het is een rustig meisje, die in het begin meer teruggetrokken was maar nu ze ons kent toch drukker begint te worden. Ze is twee jaar oud en echt een schatje, het is mijn lievelingskindje. We hebben verschillende bezoeken gedaan vandaag. Op twee huizen na waren het stenen huisjes. Mercy en Patrick hadden een golfplaten huisje en vooral met Patrick had ik heel veel medelijden. Hier ga ik zo nog meer over vertellen. De eerste huisbezoeken waren goed verlopen, bij de meeste hebben we even binnengekeken en mochten we kijken hoe het er binnen uitzag. De kinderen vonden het erg leuk dat wij kwamen en vaak stonden ze ook als eerste bij de deur te kijken zodra wij met de auto aangereden kwamen. Mercy was wel verlegen en ook Patrick gedroeg zich heel anders als op de hospice. Verder waren ze blij om ons te zien, want dit is natuurlijk ook een hele verrassing! Toen we naar het huis van Sannah reden, had ik wel wat kriebels in mijn buik. Natuurlijk is het bij elk kind afwachten in wat voor soort huis ze wonen, maar bij je eigen adoptie/lievelingskindje heb je dat toch net wat meer. We kwamen aangereden en Sannah stond met een bezempje in haar hand in de deuropening. We liepen naar haar toe en in het begin ging ze de vloer wat bij de deuropening lag vegen. Dit vond ze waarschijnlijk leuk om te doen, haha. Haar vader en moeder waren thuis en er waren nog kinderen bij. Hoogstwaarschijnlijk broer en zusjes. Ik zag een kat liggen, zag een hond lopen en een tv staan. Verder weet ik dat ze in een stenenhuis wonen, maar verder heb ik het huis niet goed bekeken. De indruk van het gezin en van het huis was gelukkig beter dan verwacht. We zijn ook op huisbezoek geweest bij Seipati. Dit was niet zomaar een huisbezoek. Zij woont namelijk in een pleeggezin samen met haar zus, omdat een sociaal-pedagogisch medewerker hun uit huis had gehaald. Ze konden niet meer thuis wonen, omdat de ouders allebei te veel dronken. Harstikke erg dat zulke jongen kinderen uit huis worden gehaald, maar gelukkig is het wel beter voor de kinderen. Wij denken dat Seipati en haar zus het wel goed hebben in het pleeggezin, want toen we hier binnenkwamen zag alles er goed uit en kwamen de mensen erg lief over. Er woonden meerdere kinderen die het zelfde probleem hadden. Toen we als laatste bij het huis van Patrick aankwamen en naar binnen liepen, viel het mij meteen op dat er een speelpistool op de grond lag. Dit is dan wel speelgoed, maar ik vind dit echt niet normaal. Het was ook het enigste speelgoed dat ik nu zag liggen en dan meteen zo’n speelpistool geeft niet zo’n goede indruk. Het huis was helemaal donker en de vader stond samen met Kananelo in zijn armen in de kamer. Kananelo is een jong meisje dat bij ons op de babygroep zit. Patrick stond in de woonkamer en zijn moeder zat nogal onderuitgezakt in een stoel. Ze had een kopje vast met iets te drinken erin en ze lag onder dekens. Ze was ontzettend mager en ze zag er heel slecht uit. Ze is harstikke ziek wat ik erg vond om te zien. In het begin dacht ik even dat de moeder gedronken had. Ze keek namelijk op een aparte manier rond, dit verliep allemaal erg moeizaam. Ze is erg ziek, waardoor dit er zo uitzag. Ik denk dat zij niet heel lang meer te leven heeft, wat natuurlijk vreselijk zou zijn voor de rest van het gezin. Er stond een pannetje op het vuur te koken, maar wat hierin zat zou ik echt niet weten. Ik vond alle indrukken van het huis en gezin erg om te zien en dan die twee jonge kindjes erbij, vreselijk! Op de hospice is Patrick altijd erg druk. Hij speelt altijd en doet zijn eigen ding. Hij is soms best agressief waar wij al graag meer over wilde weten. Vandaag waren hij en zijn zusje ook niet op de hospice. Dit komt vaker voor bij kinderen, maar je vraagt je dan wel af waarom ze er niet zijn. We hebben ook nog het huis van Chris mogen bekijken, zijn vrouw lag in het begin te slapen. We mochten naar binnen lopen en Chris zat nog in zijn auto. Op een gegeven moment hoorden we hem lachen en zei eentje van ons ineens van is dit wel echt zijn huis. Ineens begonnen we te twijfelen en liepen we naar de deur waar we binnen liepen. Toen kwam Chris al aangelopen. Het had zo gekund, want dat zou wel zijn humor zijn denk ik zo. Haha, hij zegt al vaker dingen waar wij helemaal van in een deuk liggen, dan had dit er ook zo nog bij kunnen komen. Maar gelukkig was het niet het geval en hebben wij daarna nog even rondkunnen kijken in zijn huis. Hij woont in een stenenhuis. Het is wel klein, maar het zag er allemaal wel mooi uit. Wij droegen korte broeken en hemdjes, omdat het harstikke warm was. Lynette zei dat wij dit de volgende keer beter niet meer kunnen doen als we in de krottenwijk zijn. De mensen uit de krottenwijk zijn zo op seks uit en als ze ons dan zien in die ‘sexy’ kleding, dan is de kans groot dat ze iemand anders verkrachten. Ze verkrachten dan iemand anders, omdat ze weten dat ze ons niet kunnen krijgen en toch hun behoeften kwijt willen. Echt bizar om te horen! Na de huisbezoeken zijn we weer teruggegaan naar de B&B, dit was rond 18.00 uur. We hebben lasagne gegeten met een heerlijk toetje. Daarna zijn we lekker gaan slapen!